Verbum

капіі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

1. Уст. Перапісчык, які знімае копіі з дакументаў.

2. Мастак, які капіруе арыгінальныя творы іншых мастакоў.

капіля́р, ‑а, м.

1. Трубачка з вельмі вузкім унутраным каналам. // Усякі невялікі вузкі канал (напрыклад, у порах глебы, дрэва).

2. Самы тонкі крывяносны сасуд.

[Ад лац. capillaris — валасяны.]

капіля́рнасць, ‑і, ж.

Здольнасць вадкасцей паднімацца і апускацца па капілярах.

капіля́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да капіляра, з’яўляецца капілярам. Капілярная трубка.

капірава́льны, ‑ая, ‑ае.

Які служыць, прызначаецца для капіравання. Капіравальны апарат. Капіравальная папера. Капіравальны аловак.

капірава́льшчык, ‑а, м.

Тое, што і капіроўшчык.

капірава́льшчыца, ‑ы, ж.

Жан. да капіравальшчык.

капірава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. капіраваць.

капірава́цца, ‑ру́ецца; незак.

Зал. да капіраваць.

капірава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; незак., каго-што.

1. Знімаць, рабіць копію з чаго‑н. Капіраваць чарцяжы. Капіраваць карціну.

2. перан. Пераймаць, падрабляць чые‑н. рухі, міміку і пад. Паліцэйскія заходзіліся ад таго, як трапна капіраваў фельдфебеля малады паліцэйскі. Мікуліч. // Слепа пераймаць што‑н., некрытычна карыстацца чым‑н. Пісьменнік не захапляецца выпадковымі з’явамі жыцця, не капіруе яго, а, глыбока асэнсаваўшы падзеі, раскрывае заканамернасць гістарычнага працэсу. Арабей.

3. Друкаваць што‑н. з дапамогай гектографа, светапісу, капіравальнага апарата.