Verbum

кангале́зскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Конга, кангалезцаў, належыць ім. Кангалезскі народ. Кангалезскі ўрад.

кангале́зцы, ‑аў; адз. кангалезец, ‑зца, м.; кангалезка, ‑і, ДМ ‑зцы; мн. кангалезкі, ‑зак; ж.

Насельніцтва Конга.

кангенія́льнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць кангеніяльнага.

кангенія́льны, ‑ая, ‑ае.

Адпаведны чаму‑н. па духу, складу думак, таленавітасці і пад. Пераклад кангеніяльны тэксту.

[Ад лац. con — разам, genius — дух.]

кангламера́т, ‑у, М ‑раце, м.

1. Кніжн. Механічнае, выпадковае спалучэнне чаго‑н. разнароднага. Кангламерат народаў.

2. Асадкавая горная парода, якая складаецца з разнародных сцэментаваных часцінак.

[Ад лац. conglomeratus — сабраны.]

кангламера́тны, ‑ая, ‑ае.

Які складаецца з кангламерату (у 2 знач.). Кангламератны пласт горкай пароды.

кангруэ́нтны, ‑ая, ‑ае.

Які супадае пры накладанні (пра геаметрычныя фігуры). Кангруэнтныя адрэзкі.

[Ад лац. congruens, congruentis — адпаведны.]

кангруэ́нцыя, ‑і, ж.

Супадзенне геаметрычных фігур пры накладанні адной на другую.

[Ад лац. congruentia — адпаведнасці]

кангрэга́цыя, ‑і, ж.

1. Аб’яднанне царкоўных, у прыватнасці манаскіх, абшчын аднаго ордэна ў рымска-каталіцкай царкве. Кангрэгацыя езуітаў.

2. Адміністрацыйны орган пры рымскім папе, які ведае пэўным колам пытанняў.

[Лац. congregatio.]

кангрэ́с, ‑у, м.

1. З’езд, нарада, звычайна ў міжнародным маштабе. Сусветны кангрэс прыхільнікаў міру. Першы кангрэс Камуністычнага Інтэрнацыянала.

2. Заканадаўчы орган (парламент) у ЗША і некаторых краінах Лацінскай Амерыкі.

[Ад лац. congressus — сустрэча, сход.]