Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Скарачэнні
абвгдеёжзійклмнопрстуфхцчшэюя
агеёжіоуыьэюя
бвгдзклмнпрстўфхцчшя

ліра​1, ✂, ж.

  1. Старажытнагрэчаскі струнны інструмент, які лічыцца сімвалам паэтычнай творчасці.

    • Л. Пушкіна.

  2. Даўнейшы народны беларускі струнны смычковы інструмент.

|| прым. лірны, ✂.

ліра​2, ✂, ж.

Грашовая адзінка ў Італіі і Турцыі.

лірнік, ✂, м.

На Украіне і Беларусі даўней: вандроўны музыка-спявак з лірай​1 (у 2 знач.).

лірызм, ✂, м.

  1. Лірычны характар, лірычны змест чаго-н.

    • Л. паэмы.

  2. Чуллівасць у перажываннях, у настроі; мяккасць і тонкасць эмацыянальнага пачатку.

    • Л. беларускага пейзажу.

лірык, ✂, м.

Аўтар лірычных літаратурных твораў.

  • Паўлюк Трус — паэт-л.

лірыка, ✂, ж.

  1. Адзін з трох родаў мастацкай літаратуры, у якім адлюстроўваюцца перажыванні, пачуцці, настроі паэта.

    • Беларуская л.

  2. Сукупнасць твораў гэтага роду паэзіі.

    • Л. Багдановіча.

  3. перан. Чуллівасць, перажыванні, настрой (разм.).

    • Упасці ў лірыку.

|| прым. лірычны, ✂.

  • Лірычная паэзія.
  • Лірычнае адступленне (у эпічным або ліра-эпічным літаратурным творы: прасякнутае лірызмам адступленне, афарбаванае інтымнай звернутасцю аўтара да чытача).
  • Л. настрой.

лірычны, ✂.

  1. гл. лірыка.

  2. Прасякнуты лірызмам (у 2 знач.).

    • Л. тон.

  3. Пра голас спевака: мяккі, прыемны па тэмбру.

    • Л. тэнар.

|| наз. лірычнасць, ✂.