Verbum

умовіцца, ✂; зак.

Дамовіцца, прыйсці да агульнай згоды адносна чаго-н.

• У. пра тэрмін або аб тэрміне ад’езду.
• У. з кім-н. пра сустрэчу або аб сустрэчы ці сустрэцца.

|| незак. умаўляцца, ✂.

|| наз. умаўленне, ✂.

умольны, ✂.

Які выражае моцную просьбу.

• У. позірк.
• Умольна (прысл.) глядзець.

умомант, прысл.

Імгненна, у адзін міг.

умоўлены, ✂.

Такі, аб якім загадзя ўмовіліся, назначаны па ўгавору.

• Умоўленая сустрэча.

|| наз. умоўленасць, ✂.

умоўнасць, ✂, ж.

1. гл. умоўны.

2. Агульнапрынятая, хоць і непатрэбная сістэма звычак, норм паводзін.

   • У палоне фармальнасцей і ўмоўнасцей.

умоўны, ✂.

1. Загадзя ўмоўлены і зразумелы толькі тым, хто ўмовіўся.

   • У. стук.
   • Умоўнае месца.

2. Які мае сілу толькі пры якіх-н. умовах.

   • Умоўнае асуджэнне.
   • Прыгавораны ўмоўна (прысл.).
   • Умоўная згода.
   • У. рэфлекс (выпрацаваны пад уплывам пэўных умоў).

3. Які не існуе на самой справе, яўны або сімвалічны.

   • Умоўная мяжа.
   • Умоўныя дэкарацыі.

4. У граматыцы: які ўтрымлівае ў сабе значэнне ўмовы (у 1 знач.).

   • У. сказ.
   • У. лад дзеяслова.
   • У. злучнік.

|| наз. умоўнасць, ✂.

умоўчаць, ✂; зак.

Знарок не сказаць пра што-н.

• У. пра самае галоўнае.
• Не магу ў. аб чым-н. або што-н. (павінен сказаць).

|| незак. умоўчваць, ✂.

умудрыцца, ✂; зак.

Ухітрыцца зрабіць што-н., а таксама (іран.) ухітрыцца зрабіць што-н. такое, чаго лёгка можна пазбегнуць.

• Як ты ўмудрыўся на столькі спазніцца?

|| незак. умудрацца, ✂.

умураваць, ✂; зак.

Памясціць, умацаваўшы цаглянай кладкай; умазаць.

• У. касцёл.

|| незак. умуроўваць, ✂.

|| наз. умуроўванне, ✂.

умывальнік, ✂, м.

Пасудзіна з кранам або ракавіна з кранам над ёй для ўмывання.