Verbum

умоўны, ✂.

1. Загадзя ўмоўлены і зразумелы толькі тым, хто ўмовіўся.

   • У. стук.
   • Умоўнае месца.

2. Які мае сілу толькі пры якіх-н. умовах.

   • Умоўнае асуджэнне.
   • Прыгавораны ўмоўна (прысл.).
   • Умоўная згода.
   • У. рэфлекс (выпрацаваны пад уплывам пэўных умоў).

3. Які не існуе на самой справе, яўны або сімвалічны.

   • Умоўная мяжа.
   • Умоўныя дэкарацыі.

4. У граматыцы: які ўтрымлівае ў сабе значэнне ўмовы (у 1 знач.).

   • У. сказ.
   • У. лад дзеяслова.
   • У. злучнік.

|| наз. умоўнасць, ✂.