Verbum

ахво́сце, ✂, н., зб.

1. Адходы пры малацьбе; пазадкі (спец.).

2. перан. Паслугачы, прыхільнікі каго-н.

Фашысцкае а.

ахво́та, ✂, ж.

1. Жаданне, імкненне.

   • А. вучыцца.
   • Дзе няма ахвоты, там няма работы (прыказка).
   • Мне спяваць а.

◊

• Ахвота бярэ (разм.) — ёсць жаданне да чаго-н.

• Сагнаць ахвоту (разм.) — задаволіць жаданне, нацешыцца, здаволіцца чым-н.

ахво́тна, прысл.

З вялікім жаданнем.

• А. зраблю.

ахво́тнік, ✂, м.

1. Той, хто мае жаданне заняцца чым-н., узяцца за якую-н. справу.

2. да каго-чаго, на што або з інф. Той, хто схільны да чаго-н., аматар чаго-н. (разм.).

   • А. пагаварыць.

3. Той, хто хоча атрымаць, набыць што-н. (разм.).

   • На кнігу знайшлося многа ахвотнікаў.

|| ж. ахвотніца, ✂.

ахво́тны, ✂ (разм.).

1. Які мае ахвоту да чаго-н. (у 1 знач.).

2. Падатлівы, згаворлівы.

   • Да танцаў ён а.

ахво́чы, ✂ (разм.).

1. Ласы на што-н.

   • А. на салодкае.

2. Руплівы, старанны.

ахвя́ра, ✂, ж.

1. Паводле абрадаў некаторых рэлігій: прадмет або жывая істота, прынесеныя ў дар бажаству.

2. Добраахвотная ўступка, адрачэнне на карысць каго-, чаго-н.

   • Навука патрабуе ахвяр.
   • Дзеля сябра пайшоў на ахвяру.

3. Пра таго, хто пацярпеў або загінуў ад чаго-н.

   • А. вайны.

|| прым. ахвярны, ✂.

• Ахвярная жывёла.

ахвярава́льнік, ✂, м.

Той, хто ахвяруе што-н. (у 1 знач.).

|| ж. ахвяравальніца, ✂.

ахвярава́ць, ✂; зак. і незак.

1. Прынесці (прыносіць) у дар, бязвыплатна зрабіць (рабіць) уклады куды-н. (уст.).

   • А. грошы.

2. Не пашкадаваць (не шкадаваць) каго-, чаго-н., адмовіцца (адмаўляцца) ад каго-, чаго-н.

   • А. здароўем.
   • А. ферзя.

|| незак. ахвяроўваць, ✂.

|| наз. ахвяраванне, ✂.

ахвярапрынашэ́нне, ✂, н.

Абрад прынясення ахвяры бажаству.