Verbum

каравіцца, ✂; незак.

Станавіцца каравым ад бруду (у 1 знач.); каравець.

каравокі, ✂.

З карымі вачамі.

каравул, ✂, м.

1. Вайсковая ўзброеная варта.

   • Выклікаць к.

2. Абавязкі па ахове чаго-н.

   • Несці к.
   • Узяць каго-н. пад к.

3. у знач. вык. Заклік на дапамогу пры небяспецы (разм.).

   • Каравул! Ратуйце!

◊

• Узяць на каравул — аддаць пашану асобым ружэйным прыёмам.

|| прым. каравульны, ✂.

• К. начальнік.
• Змяніць каравульных (наз.).

каравы, ✂.

1. Каляны ад засохлай гразі.

   • Каравая ануча.

2. Нягладкі, скрыўлены, шарахаваты, загрубелы.

   • Каравыя рукі.

3. перан. Няскладны, шарахаваты.

   • Каравыя выразы.

|| наз. каравасць, ✂.

каравяк, ✂, м. (разм.).

Каровін гной.

• Каравяком з глінаю абмазваюць яблыні.

карагач, ✂, м., зб.

Паўднёвае дрэва, від вяза.

|| прым. карагачавы, ✂.

карагод, ✂, м.

Масавая народная гульня — рух людзей па крузе з песнямі, танцамі, а таксама людзі, якія сталі ў круг для ўдзелу ў якой-н. гульні.

• Вадзіць к.
• Стаць у к.

|| прым. карагодны, ✂.

караед, ✂, м.

Шкоднік лясоў, дробны жук, які грызе кару і драўніну.

караімы, ✂, м.

Народнасць цюркскай моўнай групы, якая жыве ў асноўным у Крыме, а таксама ў Літве.

|| ж. караімка, ✂.

|| прым. караімскі, ✂.

карак, ✂, м. (разм.).

Задняя частка шыі ў жывёлы і чалавека.

• Браць (узяць) за к. (таксама перан. прыцягнуць да адказнасці).
• Гнаць у к. (перан. выганяць груба, бессаромна).
• Сядзець на карку (перан. быць на ўтрыманні ў каго-н., жыць на чые-н. сродкі).