Verbum

прычоска, ✂, ж.

Форма, якая надаецца валасам стрыжкай, расчэсваннем, завіўкай.

• Модная п.

прычт, ✂, м.

Царкоўныя служыцелі і пеўчыя ў хрысціянскай царкве (першапачаткова — без святара).

• З’явіўся з усім прычтам.

|| прым. прычтавы, ✂.

прычым, злуч.

Да таго ж, у дадатак да гэтага.

• Пры школе добры сад, п. большасць дрэў пасаджаны самімі вучнямі.

прычына, ✂, ж.

1. З’ява, якая выклікае, абумоўлівае ўзнікненне другой з’явы.

   • П. хваробы.
   • П. звальнення з работы.

2. Падстава, зачэпка для якіх-н. дзеянняў.

   • Уважлівая п.
   • Смяяцца без прычыны.
   • Па той простай прычыне, што... (таму, што...).

◊

• Без дай прычыны — беспадстаўна, ні з таго ні з сяго.

• З прычыны чаго, у знач. прыназ. — у выніку чаго-н.

  • Не прыехаў з прычыны хваробы.

прычындалы, ✂ (разм. жарт.).

Прадметы, рэчы аднаго якога-н. прызначэння.

• Сабраць свае прычындалы.

прычыніцца​¹, ✂; зак.

1. да чаго. Стаць прычынай чаго-н.

   • Самаахвярная праца людзей прычынілася да росквіту гаспадаркі.

2. да чаго. Стаць саўдзельнікам якой-н. справы; далучыцца да чаго-н.

   • П. да развіцця музычнага мастацтва.
   • П. да размовы.

3. Здарыцца, адбыцца.

   • Прычынілася бяда.

|| незак. прычыняцца, ✂.

прычыніцца​², ✂; зак.

Зачыніцца няпоўнасцю, няшчыльна.

• Дзверы прычыніліся.

|| незак. прычыняцца, ✂.

прычыніць​¹, ✂; зак.

Паслужыць прычынай чаго-н. (непрыемнага).

• П. боль, крыўду.
• П. страты.

|| незак. прычыняць, ✂.

|| наз. прычыненне, ✂.

прычыніць​², ✂; зак.

Зачыніць няпоўнасцю, няшчыльна.

• П. дзверы.

|| незак. прычыняць, ✂.

прычыннасць, ✂, ж.

1. Датычнасць, дачыненне да чаго-н.

   • Мець п. да справы.

2. У філасофіі: узаемная сувязь з’яў, ва ўзнікненні і развіцці якіх адна служыць прычынай чаго-н., а другая — вынікам, адна параджаецца другой.