прычына назоўнік | жаночы род

  1. З’ява, якая выклікае, абумоўлівае ўзнікненне другой з’явы.

    • П. хваробы.
    • П. звальнення з работы.

  2. Падстава, зачэпка для якіх-н. дзеянняў.

    • Уважлівая п.
    • Смяяцца без прычыны.
    • Па той простай прычыне, што… (таму, што…).

Без дай прычыны — беспадстаўна, ні з таго ні з сяго.

З прычыны чаго, у знач. прыназоўнік: — у выніку чаго-н.

  • Не прыехаў з прычыны хваробы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)