Verbum

слухацца, ✂; незак.

1. Публічна разглядацца (пра судовую справу), публічна заслухвацца (пра чыю-н. інфармацыю, паведамленне і пад.).

   • Слухаецца справа аб забойстве.
   • Слухаюцца даклады па праблемных пытаннях мовы.

2. Дзейнічаць, паводзіць сябе згодна з чыімі-н. парадамі.

   • С. добрых парад.

|| зак. паслухацца, ✂.

слухаць, ✂; незак.

1. Накіроўваць слых на што-н.

   • С. настаўніка.
   • С. музыку.

2. Публічна разглядаць (судовую справу; афіц.).

   • С. справу аб разводзе.

3. Вывучаць што-н. наведваючы лекцыі.

   • С. курс уводзін у мовазнаўства.
   • У педінстытуце слухалі лепшых выкладчыкаў.

4. Вызначыць стан здароўя на слых.

   • С. хворага.
   • Доктар уважліва слухаў сэрца.

5. Слухацца каго-н., выконваць чые-н. загады, рабіць так, як хто-н. раіць.

   • Слухай, што бацька гаворыць.
   • Трэба с. старэйшых.
   • Вучні павінны с. настаўніка.

6. слухай(це). Ужыв. таксама ў пачатку размовы як зваротак для таго, каб прыцягнуць увагу (разм.).

   • Слухай, яшчэ я не закончыла, а ты сваё працягваеш.

7. часц. Адказ (пераважна вайскоўцаў) на якое-н. распараджэнне, які абазначае, што яно будзе выканана.

|| зак. праслухаць, ✂ і паслухаць, ✂.

|| наз. слуханне, ✂.

слухач, ✂, м.

1. Той, хто слухае каго-, што-н.

   • Удзячны с.

2. У некаторых навучальных установах: навучэнец, студэнт.

   • С. курсаў.

|| ж. слухачка, ✂.

|| прым. слухацкі, ✂.

• Слухацкая аўдыторыя.

слухмяны, ✂ (разм.).

Тое, што і паслухмяны.

|| ж. слухмянасць, ✂.

слушны, ✂.

Абгрунтаваны; практычна карысны; разумны.

• Слушная думка.

|| наз. слушнасць, ✂.

слых, ✂, м.

1. Адно з пяці знешніх пачуццяў, якое дае магчымасць успрымаць гукі.

   • Органы слыху.

2. Здольнасць правільна ўспрымаць і аднаўляць музычныя гукі.

   • Абсалютны с.
   • Падбіраць музыку па слыху.

3. Вестка, гаворка пра каго-н., звычайна нічым яшчэ не падмацаваная.

   • Пра сына ні слыху.
   • Сярод людзей пра гэта пайшоў нядобры с.

◊

• Ні слыху ні дыху (разм.) — няма ніякіх вестак.

|| прым. слыхавы, ✂.

• Слыхавыя органы.
• С. апарат (для таго, хто дрэнна чуе).

слюда, ✂, ж.

Празрысты слаісты мінерал.

|| прым. слюдзяны, ✂.

• Слюдзяная жыла.

слядзіць, ✂; незак. (разм.).

Пакідаць сляды на падлозе, пэцкаючы яе.

• Не слядзі!

|| зак. наслядзіць, ✂.

сляза, ✂, ж.

1. Празрыстая саленаватая вадкасць, якая выдзяляецца слёзнымі залозамі вачэй.

   • З вачэй цякуць слёзы.
   • Плакаць горкімі слязамі.
   • Аблівацца слязамі (моцна плакаць).

2. Адна кропля такой вадкасці.

   • З вока паказалася с.
   • Пусціць слязу (заплакаць; іран.).

3. мн. Плач.

   • Прыйсці са слязамі.
   • Не стрымаць слёз.
   • Скрозь слёзы (плачучы).
   • Сыр са слязой (перан. з кроплямі вільгаці).

|| памянш. слёзка, ✂ і слязінка, ✂.

слязісты, ✂.

Які выдзяляе слёзы.

• Слязістыя вочы.

|| наз. слязістасць, ✂.