слых

назоўнік | мужчынскі род

  1. Адно з пяці знешніх пачуццяў, якое дае магчымасць успрымаць гукі.

    • Органы слыху.

  2. Здольнасць правільна ўспрымаць і аднаўляць музычныя гукі.

    • Абсалютны с.
    • Падбіраць музыку па слыху.

  3. Вестка, гаворка пра каго-н., звычайна нічым яшчэ не падмацаваная.

    • Пра сына ні слыху.
    • Сярод людзей пра гэта пайшоў нядобры с.
    • Ні слыху ні дыху (размоўнае) — няма ніякіх вестак.

|| прыметнік: слыхавы.

  • Слыхавыя органы.
  • С. апарат (для таго, хто дрэнна чуе).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)