Verbum

слядзіць, ✂; незак. (разм.).

Пакідаць сляды на падлозе, пэцкаючы яе.

• Не слядзі!

|| зак. наслядзіць, ✂.

сляза, ✂, ж.

1. Празрыстая саленаватая вадкасць, якая выдзяляецца слёзнымі залозамі вачэй.

   • З вачэй цякуць слёзы.
   • Плакаць горкімі слязамі.
   • Аблівацца слязамі (моцна плакаць).

2. Адна кропля такой вадкасці.

   • З вока паказалася с.
   • Пусціць слязу (заплакаць; іран.).

3. мн. Плач.

   • Прыйсці са слязамі.
   • Не стрымаць слёз.
   • Скрозь слёзы (плачучы).
   • Сыр са слязой (перан. з кроплямі вільгаці).

|| памянш. слёзка, ✂ і слязінка, ✂.

слязісты, ✂.

Які выдзяляе слёзы.

• Слязістыя вочы.

|| наз. слязістасць, ✂.

слязіцца, ✂; незак.

Пра вочы: напаўняцца слязамі.

• Вочы слязяцца ад дыму.

слязлівы, ✂.

1. Схільны часта плакаць.

   • Слязлівая дзяўчынка.

2. Які плача, жаласны.

   • С. голас.

|| наз. слязлівасць, ✂.

слязніца, ✂, ж.

1. У старажытным Рыме: пасудзіна, у якую збіралі слёзы, калі плакалі па нябожчыку.

2. Слёзны мяшок каля вока, дзе збіраюцца слёзы.

сляпак, ✂, м. (разм. зневаж.).

1. Сляпы чалавек.

2. перан. Чалавек, які не заўважае, што яго ашукваюць у чым-н.

   • Не трэба быць слепаком!

сляпень, ✂, м.

Двухкрылае насякомае сямейства крывасмокаў, якое жывіцца кроўю жывёлы і чалавека.

сляпіца, ✂, ж. (абл.).

У выразе: лезці сляпіцаю ў вочы — назойліва прыставаць да каго-н.

сляпіцца, ✂; незак.

1. Псаваць сабе зрок.

   • С. над кнігаю.

2. Пра немагчымасць гладзець (ад яркага святла і пад.).

   • Ад сонца гарыць лоб і слепяцца вочы.