Verbum

службіст, ✂, м. (разм.).

Чалавек, які старанна, але з крайнім фармалізмам, адносіцца да сваіх службовых абавязкаў.

|| ж. службістка, ✂.

службовец, ✂, м. (разм.).

Тое, што і служачы.

службовы, ✂.

1. гл. служба і служыць.

2. Пра сабак: які адносіцца да парод, што дрэсіруюцца для выканання спецыяльных службаў.

   • Службовае сабакаводства.
   • Выстаўка службовых сабак.

3. Другарадны, дапаможны.

   • Зробленыя падлікі маюць толькі службовае значэнне.

4. У граматыцы: словы, якія прызначаны для выражэння граматычных сувязей і адносін, не знамянальныя.

   • Службовыя часціны мовы.

|| наз. службовасць, ✂.

служка, ✂, м.; ✂, ж..

1. Работнік (работніца), слуга.

2. Слуга ў манастыры або ў архірэя.

   • Манастырскі с.

служыцель, ✂, м.

1. Работнік, слуга (у 1 знач.).

2. Ніжэйшы служачы ў некаторых установах.

   • С. у тэатры.
   • С. у музеі.

3. перан., чаго. Той, хто служыць чаму-н. (высок.).

   • С. навукі.
   • Служыцель культу — духоўная асоба.

служыць, ✂; незак.

1. Выконваць службу.

   • С. у навуковай установе.
   • С. у арміі.

2. перан., каму-чаму. Рабіць што-н. для каго-, чаго-н., быць адданым каму-, чаму-н. накіроўваць сваю дзейнасць на карысць чаго-н. (высок.).

   • С. народу.
   • С. мастацтву.

3. Выконваць сваё прызначэнне, быць прыгодным для чаго-н.

   • Канапа служыць пасцеллю.
   • Здароўе яшчэ служыць.

4. У веруючых: праводзіць набажэнства.

   • С. ютрань.

5. Пра сабак: стаяць на задніх лапах.

   • Бялюсь, служы!

|| зак. паслужыць, ✂.

|| наз. служба, ✂ і служэнне, ✂.

|| прым. службовы, ✂.

|| наз. служба, ✂.

слуп, ✂, м.

1. Бервяно, тоўсты брус, умацаваны вертыкальна.

   • Тэлеграфны с.
   • Стаяць слупам (перан. стаяць нерухома; разм. неадабр.).

2. перан., чаго або які. Маса чаго-н., што рухаецца, ляціць, падымаецца ўверх (пра дым, пыл і пад.).

   • С. пылу.
   • С. мошак.

3. Пра тое, што мае вертыкальна-падоўжаную форму.

   • С. ртуці ў тэрмометры.

◊

• Геркулесавы слупы — 1) старажытная назва Гібралтарскага праліва, які, паводле ўяўлення старажытных народаў, лічыўся «краем свету», месцам, дзе канчаецца суша; 2) перан. мяжа чаго-н.

|| памянш. слупок, ✂.

|| прым. слупавы, ✂.

слупняк, ✂, м.

Вострая інфекцыйная хвароба, якая прыводзіць да сутаргі мышцаў.

|| прым. слупняковы, ✂.

слупок, ✂, м.

1. гл. слуп.

2. Калонка лічбаў, кароткіх радкоў у газеце, часопісе і пад., якія размешчаны адзін пад адным.

   • Газетныя слупкі.

|| прым. слупковы, ✂.

слупянець, ✂; незак. (разм.).

Траціць здольнасць рухацца ад моцнага ўзрушэння, хвалявання і пад.

• С. ад страху.

|| зак. аслупянець, ✂.

|| наз. аслупяненне, ✂.