слуп, ✂, м.

  1. Бервяно, тоўсты брус, умацаваны вертыкальна.

    • Тэлеграфны с.
    • Стаяць слупам (перан. стаяць нерухома; разм. неадабр.).

  2. перан., чаго або які. Маса чаго-н., што рухаецца, ляціць, падымаецца ўверх (пра дым, пыл і пад.).

    • С. пылу.
    • С. мошак.

  3. Пра тое, што мае вертыкальна-падоўжаную форму.

    • С. ртуці ў тэрмометры.

    • Геркулесавы слупы — 1) старажытная назва Гібралтарскага праліва, які, паводле ўяўлення старажытных народаў, лічыўся «краем свету», месцам, дзе канчаецца суша; 2) перан. мяжа чаго-н.

|| памянш. слупок, ✂.

|| прым. слупавы, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)