Verbum

цюк¹, -а́, мн. -і, -о́ў, м.

Вялікі звязаны пакунак тавару; вялікая звязка чаго-н.

Ц. сена.

|| памянш. цючо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

|| прым. цюкавы́, -а́я, -о́е (спец.).

Цюкавое сена.

цюк², выкл.

1. Ужыв. гукапераймальна для абазначэння стуку.

2. у знач. вык. Ужыв. ў знач. дзеясл. цюкаць — цюкнуць і цюкацца — цюкнуцца.

Цюк шыбу і разбіў.

цюкава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны; незак., што.

Увязваць, пакаваць у цюкі.

Ц. сена.

|| наз. цюкава́нне, -я, н. і цюко́ўка, -і, ДМ -ко́ўцы, ж.

цю́кацца, -аюся, -аешся, -аецца; незак. (разм.).

Ударацца аб што-н. з лёгкім стукам; стукацца.

|| аднакр. цю́кнуцца, -нуся, -нешся, -нецца; -ніся.

цю́каць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

Удараць, утвараючы слабы стук.

Чуваць было, як цюкалі сякеры.

|| аднакр. цю́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. цю́канне, -я, н.

цю́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні; -нуты; зак. (разм.).

1. гл. цюкаць.

2. каго. Забіць, прыкончыць.

Ц. па галаве.

3. Выпіць.

Ц. па чарцы.

цюко́ўшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Рабочы, які займаецца цюкоўкай.

|| ж. цюко́ўшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.