Verbum

цап, выкл., у знач. вык. (разм.).

Ужыв. ў знач. дзеясл. цапаць—цапнуць.

Ц. за нагу.

цапаўё, -я́, мн. цапо́ўі і (з ліч. 2, 3, 4) цапаўі́, -по́ўяў, н.

Тое, што і цапільна.

ца́пацца, -аюся, -аешся, -аецца; незак. (разм.).

1. Хапацца рукамі, зубамі, кіпцюрамі і пад.

2. перан. Сварыцца, спрачацца.

Ц. з-за дробязі.

|| зак. паца́пацца, -аюся, -аешся, -аецца (да 2 знач.).

ца́паць, -аю, -аеш, -ае; незак., каго-што (разм.).

1. Хапаць рукамі, зубамі, кіпцюрамі і пад.

2. Лапаць, мацаць рукамі.

Цапнуць за рукаў паліто.

|| зак. сца́паць, -аю, -аеш, -ае; -аны.

|| аднакр. ца́пнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. ца́панне, -я, н.

цапі́льна, -а, мн. -ы, -аў, н.

Дзяржанне цэпа ў выглядзе доўгай палкі, да якой прывязваецца біч.

Арэхавае ц.

цапу́-лапу́, прысл. (разм.).

Спехам, абы-як.

Работа зроблена цапу-лапу.