бляск, -у, м.
1. Яркае, асляпляльнае святло; водбліск.
Асляпляльны б.
Начысціць боты да бляску.
Б. лыжак.
2. Святло ў вачах як выражэнне ўнутранага стану.
Б. вачэй.
3. перан. Пра яркае выяўленне чаго-н.
Б. таленту.
◊
З бляскам (разм.) — вельмі добра, выдатна.
блясна́, -ы́, мн. блёсны і (з ліч. 2, 3, 4) блясны́, блёсен і -наў, ж.
Прынада для рыбы ў выглядзе бліскучай металічнай бляшкі.
бля́ха, -і, ДМ бля́се, мн. -і, блях, ж.
1. Тонкае ліставое жалеза або асобны ліст такога жалеза.
Накрыць хату бляхай.
2. Знак у выглядзе металічнай пласцінкі з надпісам або нумарам, які сведчыць аб службовых абавязках таго, хто яго носіць.
Б. на грудзях.
3. Тонкі ліст жалеза з загнутымі краямі, на якім пякуць або смажаць што-н.
|| памянш. бля́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак (да 2 знач.).
|| прым. бляша́ны, -ая, -ае (да 1 знач.).
бляха́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.
Майстар, які вырабляе рэчы з бляхі (у 1 знач.) або крые бляхаю дах.
|| прым. бляха́рны, -ая, -ае.
бляша́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.
Бляшаная пасудзіна звычайна цыліндрычнай формы.
Б. кансерваў.
бля́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж.
1. гл. бляха.
2. Кавалачак бляхі (у 1 знач.).
бляя́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., бляе́; незак.
Крычаць (пра авечак, коз).
|| наз. бляя́нне, -я, н.
бо.
1. злуч. прычынны. Падпарадкоўвае даданыя сказы з прычынным значэннем; па знач. супадае са злучнікам «таму што».
Хадзем шпарчэй, бо спознімся.
2. злуч. прычынна-супраціўны. Злучае сказы, якія паказваюць на прычыну неабходнасці дзеяння, па сваім знач. набліжаецца да злучнікаў «а то», «іначай».
Я закончу, бо расказваць прыйшлося б цэлы дзень.
3. часц. Ужыв. пасля слова з лагічным націскам і служыць для ўказання на дадзенае слова (разм.).
Праўду бо кажуць: не гані каня дубцом, а гані аўсом.
боб¹, -у, м.
1. Аднагадовая агародная расліна сямейства бабовых з авальным насеннем у струках.
2. Плады гэтай расліны.
Параны б.
◊
Бобу ў гаросе шукаць (разм., неадабр.) — рабіць што-н. недарэчнае, бяссэнсавае.
Пад’есці жалезнага бобу (разм.) — мець вялікую вытрымку, цярпенне.
Хто ў боб, хто ў гарох (разм., неадабр.) — пра нязладжаныя, няўзгодненыя дзеянні.
|| прым. бабо́вы, -ая, -ае.
боб², -а, мн. -ы, -аў, м.
У бабслеі: род саней з рулявым кіраваннем.