Verbum

п’яне́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; незак.

Станавіцца п’яным.

П. ад адной чаркі.

П. ад шчасця (перан.).

|| зак. зап’яне́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е (разм.), сп’яне́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е і ап’яне́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е.

|| наз. ап’яне́нне, -я, н.

пянёк гл. пень.

пянёчны гл. пень.

п’я́ніца, -ы, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ы, Т-ай (-аю), ж., мн. -ы, -ніц.

Той, хто п’янствуе, алкаголік.

Непрабудны п.

п’яні́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ні́ць; незак., каго-што.

Рабіць п’яным.

Віно п’яніць.

Духмяны пах квецені п’яніў галовы.

Поспехі п’яняць (перан.).

|| зак. ап’яні́ць, -ню́, -ні́ш, -ні́ць; -ні́м, -ніце́, -ня́ць; -нёны.

Шчасце ап’яніла.

п’я́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж. (разм.).

1. Гулянка, дзе многа п’юць спіртных напіткаў.

Справіць п’янку.

2. Тое, што і п’янства.

Прагулы з-за п’янкі.

п’янкі́, -а́я, -о́е.

Тое, што і п’янлівы.

|| наз. п’я́нкасць, -і, ж.

п’янлі́вы, -ая, -ае.

Які прыводзіць да стану ап’янення; хмельны.

П. водар.

|| наз. п’янлі́васць, -і, ж.

п’я́нства, -а, н.

Пастаяннае і празмернае ўжыванне спіртных напіткаў.

Тут раней панавала невыводнае п.

п’я́нстваваць, -твую, -твуеш, -твуе; -твуй; незак.

Займацца п’янствам.