Verbum

цэп, -а, мн. цапы́, цапо́ў, м.

Прылада для малацьбы збожжа ручным спосабам, якая складаецца з доўгай палкі (цапільна) з прымацаваным да яе гужыкам драўлянага біча.

Малаціць у тры цапы.

|| прым. цэ́павы, -ая, -ае.

цэпелі́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Дырыжабль з металічным каркасам, абцягнутым тканінай.

2. Вараныя бульбяныя клёцкі з мясной, грыбной і іншай начынкай, якія па форме нагадваюць дырыжабль.

Прыгатаваць цэпеліны.

цэ́пень, -пня, мн. -пні, -пняў, м.

Стужачны чарвяк, які паразітуе ў кішэчніку чалавека, жывёлы; саліцёр.

цэ́пкі, -ая, -ае (разм.).

Тое, што і учэпісты.

|| наз. цэ́пкасць, -і, ж.

цэ́ра, -ы, ж. (уст.).

Высушаны грыб, які запальваецца ад іскры пры высяканні агню.

|| прым. цэ́равы, -ая, -ае.

цэ́рбер, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. У старажытнагрэчаскай міфалогіі: люты трохгаловы сабака са змяіным хвастом, які ахоўваў уваход у пекла.

2. перан. Злосны, пільны вартавы, які жорстка абмяжоўвае чыю-н. свабоду (кніжн.).

Бязлітасны цэнзурны ц.

цэ́ркаўка гл. царква.

цэрэбра́льны, -ая, -ае (спец.).

1. Звязаны з мозгам і яго дзейнасцю; мазгавы.

2. Які ўтвараецца пры загібе кончыка языка к цвёрдаму паднябенню (пра зычныя гукі).

цэ́тлік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

1. Ярлык (у 2 знач.), этыкетка.

2. Распіска, квітанцыя.

Атрымаць на рукі ц.

|| прым. цэ́тлічны, -ая, -ае.

цэ́ўка, -і, ДМ цэ́ўцы, мн. -і, цэ́вак, ж. (спец.).

1. Дэталь перадатачнага механізма цыліндрычнай формы.

2. Прыстасаванне ў выглядзе трубкі, на якое навіваюцца ніткі і якое ўстаўляецца ў чаўнок пры тканні.

3. Косць у назе птушкі паміж галёнкай і пальцамі.

|| прым. цэ́ўкавы, -ая, -ае (да 1 і 3 знач.).