Verbum

заіка́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; незак.

1. Гаварыць з цяжкасцямі, мімаволі паўтараць адны і тыя ж гукі, склады.

2. перан., пра каго-што, аб кім-чым і са злуч. «што». Упамінаць мімаходзь, асцярожна, намёкамі (разм.).

Яна пра доўг і не заікаецца.

|| зак. заікну́цца, -ну́ся, -не́шся, -не́цца; -нёмся, -няце́ся, -ну́цца; -ні́ся.

|| наз. заіка́нне, -я, н. (да 1 знач).

заі́мка, -і, ДМ -мцы, мн. -і, -мак, ж.

У мінулым: зямельны ўчастак, заняты па праву першага валодання, звычайна ўдалечыні ад іншых ворных зямель; цяпер на Урале і ў Сібіры — назва некаторых невялікіх адцаленых пасяленняў (земляробчых, паляўнічых, рыбалавецкіх).

заі́нелы, -ая, -ае.

Пакрыты інеем.

Заінелыя дрэвы.

заі́нець гл. інець.

заінтрыгава́ць гл. інтрыгаваць.

зайгра́ць¹, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., што.

1. Часта іграючы на чым-н. або чым-н., зрабіць непрыгодным.

З. пласцінку.

2. Часта выконваючы, зрабіць банальным.

Гэту п’есу зайгралі канчаткова.

зайгра́ць², -а́ю, -а́еш, -а́е; зак.

Пачаць іграць (у 1 і 3 знач.).

Зайграў аркестр.

за́йздрасць, -і, ж.

Пачуццё прыкрасці і раздражнення, выкліканае дабрабытам, поспехамі іншых.

Глядзець з зайздрасцю на што-н.

◊

На зайздрасць — так (такі), што можна пазайздросціць.

Лопнуць ад зайздрасці — пра бурнае праяўленне зайздрасці.

зайздро́снік, -а, мн. -і, -аў, м.

Зайздросны чалавек.

|| ж. зайздро́сніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. зайздро́сніцкі, -ая, -ае.

зайздро́сны, -ая, -ае.

1. Які заўсёды зайздросціць, поўны зайздрасці, які выражае зайздрасць.

З. чалавек.

З. позірк.

2. Здольны абудзіць зайздрасць.

З. лёс.

Зайздроснае здароўе.

|| наз. зайздро́снасць, -і, ж.