Verbum

хлорафармава́ць, -му́ю, -му́еш, -му́е; -му́й; -мава́ны; зак. і незак., каго-што (уст.).

Усыпіць (усыпляць) пры дапамозе хлараформу.

хлуд, -у, М -дзе, м.

Дробны хвораст, вецце.

Ачысціць двор ад хлуду.

хлус, -а, мн. хлусы́, -о́ў, м.

Той, хто хлусіць; манюка.

хлусі́ць, хлушу́, хлу́сіш, хлу́сіць; незак.

Гаварыць няпраўду, маніць.

Ён ніколі не хлусіў.

|| зак. схлусі́ць, схлушу́, схлу́сіш, схлу́сіць; схлу́шаны.

хлуслі́вы, -ая, -ае.

1. Які гаворыць няпраўду, хлусню.

Хлуслівая жанчына.

2. Фальшывы, няправільны.

Хлуслівыя словы.

Хлуслівыя чуткі.

|| наз. хлуслі́васць, -і, ж.

хлусня́, -і́, ж.

Мана, няпраўда, наўмыснае скажэнне фактаў.

хлы́нуць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -не; зак.

1. Паліцца з сілай, патокам.

Хлынула вада.

Кроў хлынула з носа.

2. Імкліва накіравацца куды-н. вялікай масай.

Людзі хлынулі ў адчыненыя дзверы.

3. перан. З’явіцца ў вялікай колькасці.

У майстэрню хлынулі заказы.

хлыст¹, -а́, М -сце́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Спілаванае дрэва з верхавінай, ачышчанае ад сукоў (спец.).

2. Тонкі, гнуткі дубец, плётка.

|| прым. хлысто́вы, -ая, -ае.

хлыст², -а́, М -сце́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Паслядоўнік хлыстоўства.

|| ж. хлысто́ўка, -і, ДМ -то́ўцы, мн. -і, -то́вак.

хлыст³, -а́, М -сце́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Тое, што і хлюст.