Verbum

зрыгну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; зры́гнуты; зак., што і без дап. (разм.).

Вывергнуць частку нядаўна прынятай ежы цераз рот.

|| незак. зры́гваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. зры́гванне, -я, н.

зрыжэ́лы, -ая, -ае.

Які зрыжэў, парыжэлы.

З. каўнер.

зрыжэ́ць гл. рыжэць.

зры́нуцца, -нуся, -нешся, -нецца; -нься; зак.

Нечакана, з шумам упасці, зваліцца.

Гора зрынулася на чалавека (перан.).

|| незак. зрына́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

зры́нуць, -ну, -неш, -не; зрынь; -нуты; зак., каго-што (разм.).

1. Скінуць, зваліць уніз.

Вецер зрынуў гняздо з дрэва.

2. перан. Звергнуць, пазбавіць улады.

З. цара.

|| незак. зрына́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

зрысава́ць, -су́ю, -су́еш, -су́е; -су́й; -сава́ны; зак.

1. каго-што. Зрабіць копію якога-н. малюнка, узору і пад.

З. партрэт.

2. што. Пакрыць рысункамі ўсю паперу.

З. альбом.

3. што. Рысуючы, зрасходаваць (разм.).

З. аловак.

|| незак. зрысо́ўваць, -ваю, -ваеш, -вае.

|| наз. зрысо́ўванне, -я, н.

зрыў гл. сарвацца, сарваць.

зры́ўкі, -аў.

Шматкі, кавалкі ад чаго-н. падранага.

Ад сарочкі засталіся з.

зры́ўшчык, -а, мн. -і, -аў, м. (разм., неадабр.).

Той, хто зрывае якую-н. работу, справу.

|| ж. зры́ўшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

зрыфмава́ць гл. рыфмаваць.