Verbum

кры́ўдзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; незак., каго (што).

Рабіць крыўду каму-н.

К. таварыша.

крыўдлі́вы, -ая, -ае.

Які лёгка крыўдзіцца, здольны адчуваць крыўду.

К. па натуры чалавек.

|| наз. крыўдлі́васць, -і, ж.

кры́ўдны, -ая, -ае.

Які заключае ў сабе крыўду, прычыняе крыўду.

Крыўдная мянушка.

Крыўдныя словы.

крыўля́ка, -і, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ля́цы, Т -ай (-аю), ж., мн. -і, -ля́к (разм.).

Чалавек, які крыўляецца; ламака.

крыўля́цца, -я́юся, -я́ешся, -я́ецца; незак.

Рабіць грымасы, трымацца ненатуральна.

К. перад люстэркам.

|| наз. крыўля́нне, -я, н.

крыха́, -і́, ДМ крысе́, ж.

Нязначная колькасць, часцінка чаго-н.

К. хлеба.

крыхабо́р, -а, мн. -ы, -аў, м. (неадабр.).

Чалавек, схільны да крыхаборства.

|| прым. крыхабо́рскі, -ая, -ае.

крыхабо́рнічаць, -аю, -аеш, -ае; незак. (неадабр.).

Займацца крыхаборствам, быць крыхаборам.

крыхабо́рства, -а, н. (неадабр.).

1. Празмерная дробязнасць, скупасць.

2. Празмерная ўвага да дробязей, што шкодзіць больш важным агульным пытанням.

|| прым. крыхабо́рскі, -ая, -ае.

крыху́, прысл.

1. У невялікай колькасці, нямнога.

Узяць к. солі.

Назбіраць к. грыбоў.

2. У нязначнай ступені.

К. падлячыцца.