Verbum

анлайнавы слоўнік

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Прадмова ∙ Скарачэнні ∙ Кніга ў PDF/DjVu

а б в г д е ё ж з і й к л м н о п р с т у ф х ц ч ш э ю я

а б в г д ж з й к л м н о п р с т ў ф х ц ш я

эфі́р

(гр. aither)

1) бясколерная лятучая вадкасць з рэзкім пахам, якая ўтвараецца пры злучэнні спірту з кіслотамі і выкарыстоўваецца ў медыцыне, парфумерыі, прамысловасці (напр. этылавы э.);

2) самы верхні чысты і празрысты слой паветра, дзе, паводле старажытнагрэчаскай міфалогіі, размяшчаюцца багі;

3) вобразная назва асяроддзя, дзе распаўсюджваюцца радыёхвалі;

выйсці ў э. — пачаць перадачы па радыё.

эфірама́нія

(ад эфір + манія)

хваравітая цяга да эфіру.

эфія́льт

(н.-лац. ephialtes)

насякомае сям. іхнеўманідаў, якое трапляецца найчасцей у лясах і на высечках; адкладвае яйцы ў лічынкі вусачоў, златак, шкляніц і іншых шкодных насякомых, спрыяе аздараўленню лесу.