Verbum

тэ́ка

(гр. theke = сховішча, ёмішча)

абалонка рознага паходжання ў раслін і жывёл, напр. створка панцыра дыятомавых водарасцей, ёмішча спор у мохападобных, ракавіна ў некаторых амёб, хітынавая абалонка ў гідроідных.

-тэка

(гр. theke = сховішча, ёмішча)

другая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае паняццям «сховішча», «ёмішча».

тэкадо́нты

(ад тэка + гр. odus, odontos = зуб)

атрад вымерлых паўзуноў падкласа архазаўраў з размешчанымі ў асобных ячэйках зубамі; жылі ў трыясе, сталі зыходнымі для дыназаўраў, птэразаўраў, кракадзілаў.

тэкафо́ра

(н.-лац. thecaphora)

базідыяльны грыб сям. устылягавых, які развіваецца на суквеццях і іншых органах травяністых раслін.

тэко́ма

(н.-лац. tecoma, ад малайск. tekka)

кустовая расліна сям. бігноніевых, пашыраная ў тропіках і субтропіках; у Крыме і на Каўказе вырошчваецца як дэкаратыўная.

тэкс

(ад лац. texo = тку, пляту)

адзінка лінейнай шчыльнасці валокнаў і ніцей, якая вызначаецца адносінамі іх масы да даўжыні.

тэксапры́нт

(ад лац. texo = вырабляю + англ. print = друкаваць)

друкаванне тэксту спосабамі глыбокага і плоскага друку з формаў, атрыманых шляхам фатаграфавання набору.

тэксахро́м

(ад гр. texo = вырабляю + -хром)

спосаб атрымання мнагафарбных афсетных друкаваных формаў, падобны да тэксапрынту.

тэкст

(лац. textum = сувязь, злучэнне)

1) тое, што напісана або надрукавана (напр. т. рамана, т. дакумента);

2) асноўная частка напісанага або надрукаванага без падрадковых заўваг, спасылак, каментарыяў;

3) словы, на якія напісана музыка (напр. т. песні);

4) друкарскі шрыфт, кегель якога роўны 20 пунктам (7,52 мм).

тэкставіні́т

(ад лац. textum = тканіна + вініл)

від штучнай скуры, што ўяўляе сабой баваўняную тканіну, пакрытую плёнкай полівінілхларыду, выкарыстоўваецца для галантарэйных вырабаў, пакрыцця мэблі.