Verbum

немара́льны

(лац. nemoralis = лясны);

н-ая расліннасць — сукупнасць раслінных згуртаванняў, па паходжанню звязаных з шыракалістымі лясамі.

нематадо́зы

(ад нематоды)

хваробы жывёл і чалавека, узбуджальнікамі якіх з’яўляюцца нематоды.

нематафіто́н

(ад гр. nema, -atos = нітка + phyton = расліна)

гіганцкая вымерлая расліна палеазою, якая трапляецца ў выглядзе акамянелых ствалоў да 1 м у дыяметры.

нематафо́р

(ад гр. nema, -atos = нітка + -фор)

ахоўная асобіна ў паліморфнай калоніі марскіх гідроідаў.

нематацы́ды

(ад нематоды + -цыды)

хімічныя прэпараты для знішчэння шкодных для сельскагаспадарчых раслін нематодаў.

нематацы́сты

(ад гр. nema, -atos = нітка + цыста)

жыгучыя клеткі ў некаторых кішачнаполасцевых жывёл, якія з’яўляюцца органамі нападзення і абароны.

нематгельмі́нты

(н.-лац. nemathelminthes)

тып скалецыдаў, які аб’ядноўвае класы гастратрыхаў, нематодаў, кінарынхаў, валаснёвых, калаўроткаў, акантацэфалаў пашыраны ў морах, прэсных вадаёмах, глебе; першаснаполасцевыя чэрві.

немато́ды

(н.-лац. nematoda, ад гр. nema, -atos = нітка)

клас нематгельмінтаў чэрві з нерасчлененым целам цыліндрычнай, вераценападобнай або ніткаватай формы, круглым на папярочным разрэзе, якія жывуць у морах, прэсных вадаёмах і глебе; круглыя чэрві.

немезі́да

(ад гр. Nemesis = імя старажытнагрэчаскай міфалагічнай багіні помсты, кары)

перан. адплата, помста, кара.

немезі́я

(н.-лац. nemesia)

травяністая расліна сям. залознікавых з моцнагалінастым сцяблом, лінейным лісцем і аранжавымі, жоўтымі, ружовымі або чырвонымі кветкамі ў суквеццях, пашыраная пераважна на поўдні Афрыкі; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.