Verbum

эстэ́т

(гр. aisthetes = які ўспрымае, адчувае)

1) прыхільнік адарванага ад жыцця «чыстага мастацтва»;

2) прыхільнік усяго прыгожага, вытанчанага.

эстэ́тыка

(гр. aisthetikos = які адчувае, успрымае; пачуццёвы)

1) навука аб прыгожым, аб ідэйнай сутнасці і формах прыгожага ў мастацкай творчасці, у прыродзе і ў жыцці;

2) чыя-н. сістэма поглядаў на мастацтва (напр. э. Чарнышэўскага);

3) прыгажосць, мастацкасць чаго-н. (напр. э. архітэктуры).

эстэтыкатэрапі́я

(ад эстэтыка + тэрапія)

раздзел медыцыны, які вывучае ўплыў эстэтычных фактараў на здароўе чалавека.

эсхатало́гія

(ад гр. eschatos = апошні + -логія)

сукупнасць рэлігійных уяўленняў пра канчатковы лёс свету і чалавека.

эсэ́

(фр. essai = спроба)

нарыс, публіцыстычны эцюд, які трактуе літаратурныя, філасофскія, сацыяльныя праблемы ў вольнай форме.

эсэі́ст

(фр. essayiste)

пісьменнік, які распрацоўвае жанр эсэ.

этагра́ма

(ад гр. ethos = звычай + -грама)

больш або менш поўны пералік «мовы», поз, жэстаў і мімікі, уласцівы таму або іншаму віду жывёл.

этажэ́рка

(фр. étagère)

адкрытая шафка на ножках у выглядзе некалькіх паліц, размешчаных адна над другой.

этало́гія

(ад гр. ethos = звычай + -логія)

навука, якая вывучае асаблівасці паводзін арганізмаў ва ўсіх іх праяўленнях.

этало́н

(фр. étalon)

1) дакладны ўзор устаноўленай адзінкі вымярэння (напр. э. вагі);

2) перан. узор, стандарт для параўнання з чым-н. (напр. э. прыстойнасці).