Verbum

эды́л

(лац. aedilis)

1) службовая асоба ў Стараж. Рыме, якая ажыццяўляла нагляд за будаўніцтвам і ўтрыманнем храмаў, дарог, рынкаў і інш.;

2) перан. важная службовая асоба.

эдыфіка́тары

(лац. aedificator = будаўнік)

асноўныя расліны, якія вызначаюць будову і відавы склад расліннага згрупавання.

эды́цыя

(лац. editio = выданне)

навуковае выданне помнікаў пісьменнасці, твораў класікаў літаратуры, фальклору і інш.

эдэльве́йс

(ням. Edelweiß, ад edel = высакародны + weiß = белы)

травяністая расліна сям. складанакветных з суквеццем, падобным на белую зорку, пашыраная ў гарах Еўразіі (акрамя Каўказа).

эдэ́м

(ст.-яўр. eden = рай)

1) біблейскі рай;

2) перан. прыгожая мясцовасць, дзе можна бесклапотна і шчасліва жыць.

эжэ́ктар

(фр. éjecteur)

1) прыстасаванне, дзеянне якога заснавана на выкарыстанні эжэкцыі;

2) механізм у агнястрэльнай зброі, які аўтаматычна выкідвае гільзу выстраленага патрона пры адкрыцці затвора.

эжэ́кцыя

(фр. éjection)

працэс змешвання двух асяроддзяў (вады і пяску, пары і вады і інш.), пры якім адно асяроддзе, будучы пад ціскам, уздзейнічае на другое і, цягнучы за сабой, выштурхоўвае яго ў неабходным напрамку.

э́замус

(н.-лац. esomus)

рыба атрада карпападобных, якая пашырана ў дэльце ракі Ганг; вядома як акварыумная.

эзатэры́чны

(гр. esoterikos = унутраны)

тайны, зразумелы толькі для азнаёмленых;

э-ыя веды — тайнае вучэнне, вядомае толькі вузкаму колу выбраных асоб.

эзафагаскапі́я

(ад гр. oisophagos = стрававод + -скапія)

агляд стрававода пры дапамозе эзафагаскопа.