Verbum

неатыя́нта

(н.-лац. neottianthe)

травяністая расліна сям. ятрышнікавых з фіялетава-ружовымі кветкамі, пашыраная ва ўмераных зонах Еўразіі, у т.л. і на Беларусі.

неатэкто́ніка

(ад неа- + тэктоніка)

раздзел тэктонікі, які вывучае геалагічныя працэсы зямной кары чацвярцічнага перыяду.

неатэні́я

(ад гр. neos = няспелы, юны + teino = расцягваю)

здольнасць некаторых земнаводных і беспазваночных размнажацца на стадыі лічынкі (параўн. педагенез).

неафашы́зм

(ад неа- + фашызм)

фашызм, які змяніў у адпаведнасці з сучаснымі ўмовамі канкрэтныя лозунгі і метады дзейнасці, захаваўшы сваю ідэйна-палітычную аснову.

неафілало́гія

(ад неа- + філалогія)

навука, якая вывучае не старыя, класічныя, а новыя мовы і літаратуры народаў сярэдневяковай і сучаснай Еўропы.

неафі́т

(п.-лац. neophytus, ад гр. neophytos)

1) той, хто нядаўна прыняў якое-н. веравызнанне;

2) перан. новы прыхільнік якога-н. вучэння або грамадскага руху;

3) новы від раслін у мясцовай флоры, з’яўленне якога не звязана з наўмысным пашырэннем яго чалавекам.

неафо́бія

(ад неа- + -фобія)

паталагічны страх перад усім новым, перад зменамі ў прывычнай абстаноўцы.

неафрэйды́зм

(ад неа- + фрэйдызм)

кірунак у сучаснай філасофіі і псіхалогіі, які заснаваны на вучэнні З. Фрэйда, але ў адрозненне ад біялагізму апошняга ўлічвае ролю сацыяльнага асяроддзя ў фарміраванні асобы.

неацэрато́д

(ад неа- + гр keras, -atos = рог + odus = зуб)

двоедыхаючая рыба, пашыраная ў Аўстраліі; рагазуб.

неаэндэ́мікі

(ад неа- + эндэмікі)

эндэмічныя для пэўнага ўчастка тэрыторыі або акваторыі формы нядаўняга паходжання, якія не атрымалі яшчэ шырокага распаўсюджання.