Verbum

экспедзі́раваць

(лац. expedire = адпраўляць)

адпраўляць па прызначэнню карэспандэнцыю, тавар і інш.

экспеды́тар

(ням. Expeditor, ад лац. expedire = адпраўляць)

асоба, якая займаецца экспедыцыяй 1.

экспеды́цыя

(лац. expeditio)

1) адпраўка і рассылка чаго-н. (карэспандэнцыі, тавараў і інш.);

2) установа або аддзел установы, прадпрыемства, які займаецца адпраўкай і рассылкай карэспандэнцыі, тавараў і інш. (напр. э. выдавецтва);

3) паездка, паход групы асоб з якім-н. спецыяльным заданнем, а таксама ўдзельнікі гэтай паездкі, паходу (напр. палярная э., дыялекталагічная э.);

4) ваенная аперацыя, якая праводзіцца параўнальна невялікімі ўзброенымі сіламі, а таксама ўзброеныя сілы, прызначаныя для такой аперацыі.

экспе́рт

(лац. expertus = вопытны)

спецыяліст, якога запрашаюць для правядзення экспертызы па якім-н. спрэчным ці няясным пытанні, напр. у судовай практыцы.

эксперты́за

(фр. expertise, ад лац. expertus = вопытны)

вывучэнне спецыялістам (экспертам) пытанняў, для вырашэння якіх патрэбны спецыяльныя веды ў галіне навукі, тэхнікі, мастацтва і г.д. (напр. бухгалтарская э., судовая э.).

эксперыме́нт

(лац. experimentum)

1) навуковы вопыт, дослед;

2) наогул вопыт, выпрабаванне, праверка (смелы э.).

эксперыментава́ць

(лац. experimentare)

рабіць эксперыменты, праводзіць навуковыя доследы.

эксперымента́льны

(ад эксперымент)

які заснаваны, грунтуецца на эксперыменце, з’яўляецца эксперыментам.

эксперымента́тар

(с.-лац. experimentator)

той, хто праводзіць навуковыя доследы; той, хто эксперыментуе.

экспірато́рны

(ад лац. expirare = выдыхаць)

заснаваны на экспірацыі, звязаны з экспірацыяй (напр. э. націск).