Verbum

псіхасама́тыка

(ад псіха- + гр. somatikos = цялесны)

суб’ектыўна-ідэалістычная медыка-псіхалагічная тэорыя, якая разглядае чалавека як цэласнае адзінства душы і цела, але тлумачыць псіхіку як пачатак усіх працэсаў, што адбываюцца ў чалавечым арганізме.

псіхастэ́нік

(ад псіхастэнія)

чалавек, які хварэе на псіхастэнію.

псіхастэні́я

(ад псіха- + гр. astheneia = бяссілле)

нервовае захворванне, якое праяўляецца ў павышанай уражлівасці, няўпэўненасці ў сабе, пастаянных сумненнях, назойлівых думках і інш.

псіхатро́пны

(ад псіха- + -тропны);

п-ыя сродкі — лекавыя рэчывы, якія аказваюць уплыў на псіхічныя працэсы, уздзейнічаючы на вышэйшую нервовую дзейнасць.

псіхатэрапі́я

(ад псіха- + тэрапія)

метад лячэння хвароб псіхічнымі ўздзеяннямі на хворага, напр. гіпнозам.

псіхатэ́хніка

(ад псіха- + тэхніка)

раздзел прыкладной псіхалогіі, які распрацоўвае метады вызначэння прыгоднасці чалавека да некаторых прафесій.

псіхафармакало́гія

(ад псіха- + фармакалогія)

раздзел фармакалогіі, які вывучае ўплыў лекавых прэпаратаў на вышэйшую нервовую дзейнасць, а таксама распрацоўвае пытанні прымянення лекавых сродкаў для лячэння псіхічных захворванняў.

псіхафі́зіка

(ад псіха- + фізіка)

раздзел эксперыментальнай псіхалогіі, які вывучае суадносіны паміж ступенню раздражнення і сілай выкліканага ім адчування.

псіхафізіяло́гія

(ад псіха- + фізіялогія)

раздзел псіхалогіі, які вывучае ўплыў фізіялагічных працэсаў на псіхічныя з’явы і наадварот.

псіхахірургі́я

(ад псіха- + хірургія)

хірургічныя метады, якія прымяняюцца пры лячэнні псіхічных хвароб, напр. выдаленне невялікіх адрэзкаў нервовай сістэмы.