Verbum

індуктатэрмі́я

(ад лац. inductio = увядзенне, пабуджэнне + -тэрмія)

метад электралячэння, пры якім пэўныя ўчасткі цела хворага награваюць дзеяннем электрамагнітнага поля.

індукты́ўнасць

(ад індуктыўны)

фізічная велічыня, якая характарызуе здольнасць правадніка накопліваць энергію магнітнага поля, калі ў ім працякае электрычны ток.

індукты́ўны

(ад індукцыя)

1) які карыстаецца метадам індукцыі 1, заснаваны на індукцыі;

2) які характарызуецца індуктыўнасцю.

інду́кцыя

(лац. inductio = увядзенне, пабуджэнне)

1) спосаб разважання ад асобных прыватных фактаў да агульных вывадаў, абагульненняў (параўн. дэдукцыя);

2) узбуджэнне электрычнага току пры руху яго ў магнітным полі або пры змяненні вакол яго магнітнага поля;

3) узаемадзеянне працэсаў узбуджэння і тармажэння ў нервовай сістэме, пры якім узнікненне аднаго працэсу выклікае развіццё другога, процілеглага.

індульге́нцыя

(лац. indulgentia = міласць, спагадлівасць)

грамата на поўнае або частковае адпушчэнне грахоў, якая выдаецца каталіцкай царквой ад імя папы рымскага за плату або за асобыя заслугі перад царквой.

інду́стрыя

(фр. industrie, ад лац. mdustria = дзейнасць)

важнейшая галіна народнай гаспадаркі, якая аказвае рашаючае ўздзеянне на ўзровень развіцця вытворчых сіл грамадства, прамысловасць (напр. цяжкая і., лёгкая і.).

індустрыяліза́цыя

(ад с.-лац. industrialis = прамысловы)

працэс стварэння буйной машыннай вытворчасці ва ўсіх галінах народнай гаспадаркі, у першую чаргу ў прамысловасці.

індустрыя́льны

(с.-лац. industrialis = прамысловы)

звязаны з індустрыяй, яе развіццём; прамысловы.

індуцы́раваць

(лац. inducere)

выклікаць выпрамяненне атамаў або малекул уздзеяннем знешняга электрамагнітнага поля.

індыві́д

гл. індывідуум.