Verbum

інгалято́рый

(ад лац. inhalare = удыхаць)

памяшканне, прызначанае для інгаляцыі.

інгаля́цыя

(лац. inhalatio = удыханне)

лячэнне верхніх дыхальных шляхоў удыханнем лекавых рэчываў, распыленых пры дапамозе спецыяльных апаратаў.

інгібі́тар

(ад лац. inhibire = затрымліваць)

1) рэчыва, якое замаруджвае хімічныя рэакцыі або спыняе іх;

2) рэчыва, якое паніжае актыўнасць ферментаў у арганізме або тармозіць біялагічныя працэсы.

інгрэдые́нт

(лац. ingrediens, -ntis = які ўваходзіць)

састаўная частка хімічнага злучэння або сумесі.

інгрэдые́нты

(лац. ingrediens, -ntis = які ўваходзіць)

віды раслін, што растуць на вольных месцах паміж пастаяннымі кампанентамі расліннай групоўкі (фітацэнозу).

інгрэ́сія

(лац. ingressio = уваходжанне)

пранікненне марскіх вод у паніжэнні рэльефу прыбярэжнай паласы пры павышэнні ўзроўню мора або паніжэнні берага.

інгума́цыя

(англ. inhumation, ад лац. inhumare = накрываць зямлёй)

пахаванне нябожчыка паводле абраду трупапалажэння ў грунтавой магіле (параўн. крэмацыя).

індаксі́л

[ад інд(ыга) + гр. oksys = кіслы]

арганічнае злучэнне, светла-жоўтае крышталічнае рэчыва з непрыемным пахам; выпрацоўваецца ў жывёльным кішэчніку, з’яўляецца важным элементам у сінтэзе індыга.

індало́гія

(ад гр. Indos = Інд + -логія)

сукупнасць навук, якія вывучаюць гісторыю, эканоміку, мастацтва, мову і літаратуру Індыі.

індантрэ́н [ад

інд(ыга) + антра(хінон)]

сіні антрахінонавы фарбавальнік.