Verbum

імунітэ́т

(лац. immunitas, -atis = вызваленне ад чаго-н.)

1) непадатлівасць арганізма якім-н. заразным хваробам (напр. прыроджаны і.);

2) выключнае права не падпарадкоўвацца некаторым законам, якое даецца пэўным асобам (напр. дыпламатычны і).

іму́нны

(лац. immunis = свабодны ад чаго-н., некрануты)

1) абаронны, ахоўны (напр. і-ая сываратка);

2) неўспрымальны да яду, да заражэння чым-н. (і-ая ўласцівасць арганізма).

імуно́лаг

(ад імуна- + -лаг)

спецыяліст у галіне імуналогіі.

імура́цыя

(ад ім- + лац. murus = сцяна)

прыжыццёвае замуроўванне арганізмаў, якое вядзе да іх гібелі (адрозніваюць літамурацыю, біямурацыю і анахарэтызм).

імша́

(польск. msza < ст.-чэш. mše, ад ст.-в.-ням. missa < с.-лац. missa)

каталіцкая абедня.

ін-, ім-

(лац. in-, im- = не, у, да, на)

прэфікс, які абазначае пярэчанне, адсутнасць чаго-н. або пранікненне ў што-н.

інава́цыя

(лац. innovatio)

1) новаўвядзенне, абнаўленне; укладванне сродкаў у распрацоўку новай тэхнікі, тэхналогіі, навуковыя даследаванні;

2) лінгв. новая з’ява ў мове (напр. лексічная і.).

інадапта́цыя

(ад ін- + адаптацыя)

наяўнасць у асобных груп жывёл такіх прыстасаванняў, якія ў ходзе эвалюцыі выяўляюцца недасканалымі і вядуць да вымірання гэтых груп.

іназі́т

(ад гр. is, inos = мышца)

арганічнае злучэнне, адзін з вітамінаў групы В, шасціатамны цыклічны спірт, які змяшчаецца ў тканках чалавека і большасці жывёл і раслін.

інактыва́цыя

(ад ін- + лац. activus = дзейны)

зніжэнне актыўнасці мікраарганізмаў пад уплывам ферментаў, антыбіётыкаў і інш.