Verbum

экстырпа́тар

(ад лац. exstripare = вырываць з коранем)

1) хірургічны інструмент для экстырпацыі;

2) культыватар для глыбокага рыхлення глебы і знішчэння пустазелля.

экстырпа́цыя

(лац. exstripatio = выкараненне, знішчэнне)

поўнае выдаленне хірургічным шляхам якога-н. органа або пухліны разам з капсулай 1 (параўн. рэзекцыя).

экстэмпара́ле

(лац. extemporalis = непадрыхтаваны)

класнае пісьмовае практыкаванне, якое заключаецца ў перакладзе з роднай мовы на замежную без папярэдняй падрыхтоўкі.

экстэ́нзар

(лац. extensor, ад extendere = расцягваць)

анат. мышца, якая разгінае якую-н. частку цела (параўн. флексар).

экстэ́нзія

(лац. extensio = расцягванне)

разгінанне канечнасцей або іншай часткі цела (проціл. флексія 1).

экстэнсі́ўны

(лац. extensivus = расшыральны, працяглы)

звязаны толькі з колькасным павелічэннем без паляпшэння якасці (напр. э-ае расшырэнне рынкаў); проціл. інтэнсіўны 1.

экстэрарэцэ́птары

(ад лац. exter = знешні + рэцэптары)

рэцэптары, якія ўспрымаюць раздражненні знешняга асяроддзя; размешчаны на паверхні цела, уключаючы і слізістую абалонку носа, поласці рота і паверхні языка (параўн. інтэрарэцэптары).

экстэрарэцэ́пцыя

(ад лац. exter = знешні + рэцэпцыя)

успрыманне цэнтральнай нервовай сістэмай імпульсаў, якія перадаюцца ад знешняга асяроддзя пры дапамозе экстэрарэцэптараў (параўн. інтэрарэцэпцыя).

экстэр’е́р

(фр. extérieur, ад лац. exterior = знешні)

знешні выгляд і склад цела жывёлы (параўн. інтэр’ер 3).

экстэ́рн

(лац. extemus = знешні, вонкавы, старонні)

асоба, якая здае экзамены ў навучальнай установе без навучання ў ёй.