Verbum

танга́ж

(фр. tangage)

нахіл лятальнага апарата (самалёта, ракеты) або судна адносна яго галоўнай папярочнай восі ў палёце, плаванні; падоўжны крэн.

та́нгенс

(лац. tangens = які датыкаецца)

мат. функцыя вугла, якая раўняецца адносіне катэта, што ляжыць супраць дадзенага вугла, да другога катэта ў прамавугольным трохвугольніку.

тангенсо́іда

(ад тангенс + -оід)

мат. крывая лінія, якая графічна паказвае змяненне тангенса ў залежнасці ад змянення вугла.

та́нгенс-бусо́ль

(ад тангенс + бусоль)

гальванометр, у якім велічыню току вызначаюць па адхіленнях магнітнай стрэлкі, што змяшчаецца ў цэнтры кругавога правадніка, дзе працякае вымяраемы ток.

тангенцыя́льны

(ад лац. tangens, -ntis = які датыкаецца)

мат. накіраваны па датычнай да дадзенай крывой лініі;

т-ае паскарэнне — адна з складаючых паскарэння, накіраваная па датычнай да траекторыі цела, што рухаецца з паскарэннем.

тангі́р

(ням. Tangier)

палігр. жэлацінавая плёнка з рэльефным малюнкам для атрымання тонавых участкаў у літаграфскай і цынкаграфскай рэпрадукцыі.

тандэ́м

(англ. tandem)

1) двухмесны веласіпед, у якім сёдлы размешчаны адно за другім;

2) размяшчэнне аднародных машын або іх частак у агрэгаце на адной восі, лініі.

тандэ́т

(ад ням. Tand = бліскоткі)

дрэнная танная рэч, нізкаякасны выраб.

тане́ма

(ад тон)

лінгв. націск як сэнсаадрознівальная адзінка.

та́нец

(польск. taniec < чэш. tanec, ад ням. Tanz)

1) від мастацтва, у якім асноўнымі сродкамі стварэння вобразаў з’яўляюцца пластычныя рухі і рытмічныя змены пастаў цела чалавека;

2) сукупнасць рытмічных і пластычных рухаў, якія выконваюцца ў такт музыкі, а таксама музыка да гэтых рухаў;

3) мн. забавы, у час якіх удзельнікі робяць такія рухі, танцуюць.