Verbum

ізі́дыя

(н.-лац. isidium, ад гр. Isis = імя багіні ўрадлівасці, вады і ветру ў старажытнаегіпецкай міфалогіі)

орган вегетатыўнага размнажэння некаторых лішайнікаў у выглядзе вырасту на паверхні слаявішча лішайніку.

ізо́калан

(гр. isokolon, ад isos = аднолькавы + kolon = іголка)

стылістычная фігура, пры якой у двух або некалькіх адрэзках мовы члены сказаў размешчаны ў аднолькавым парадку, поўны паралелізм 4.

ізумру́д

(тур. zümrüd < перс. zumurrud, ад гр. smaragdos = смарагд)

мінерал, разнавіднасць берылу, каштоўны празрысты камень ярка-зялёнага колеру; выкарыстоўваецца ў ювелірнай справе.

ізю́м

(тур. üzüm)

тое, што і разынкі.

іканагра́фія

(гр. eikonographia, ад eikon = выява, вобраз + гр. grapho = пішу)

1) сістэматычнае вывучэнне і апісанне мастацкіх палотнаў, прысвечаных якой-н. тэме або асобе;

2) строга ўстаноўленыя правілы мастацкага выяўлення пэўнага сюжэта або асобы;

3) сукупнасць мастацкіх палотнаў на адну тэму, сюжэт (напр. і. К. Каліноўскага).

іканакла́зм і́канаклазм

(с.-лац. iconoclasmus, ад гр. eikon = выява, вобраз + klasis = зламанне)

рэлігійны рух у сярэднія вякі, накіраваны супраць хрысціянскага культу абразоў; іканаборства.

іканакла́ст

(гр. eikonoklastes)

прадстаўнік іканаклазму; іканаборац.

іканало́гія

(ад гр. eikon = выява, вобраз + -логія)

кірунак у мастацтвазнаўстве 20 ст., які даследуе сюжэты і выяўленчыя матывы ў мастацкім творы для вызначэння яго гісторыка-культурнага сэнсу і выражанага ў ім светапогляду.

іканаме́тр

(ад гр. eikon = выява, вобраз + -метр)

відашукальнік фотаапарата ў выглядзе дзвюх сувосевых рамак, адна з якіх замацоўваецца ў плоскасці аб’ектыва, а другая ў плоскасці фотаматэрыялу.

іканаско́п

(ад гр. eikon = выява, вобраз + -скогі)

тэлевізійная перадавальная электронна-прамянёвая трубка для пераўтварэння аптычнага адлюстравання ў электрычны сігнал.