Verbum

ідыямарфі́зм

(ад ідыя- + -марфізм)

здольнасць мінералаў, якія крышталізуюцца ў магме, набываць уласцівыя ім крышталеграфічныя абрысы.

ідыяма́тыка

(гр. idiomatikos = асаблівы)

1) вучэнне аб ідыёмах;

2) сукупнасць ідыём якой-н. мовы.

ідыяматы́чны

(гр. idiomatikos)

які адносіцца да ідыяматыкі.

ідыяпла́зма

(ад ідыя- + -плазма)

сукупнасць структурных кампанентаў клеткі, звязаных са зберажэннем і перадачай генетычнай інфармацыі.

ідыясінкразі́я

(гр. idiosynkrasia)

павышаная, хваравітая адчувальнасць чалавечага арганізма да пэўных рэчываў, адрозніваецца ад анафілаксіі развіццём пасля першага ўвядзення, без папярэдняй сенсібілізацыі 1.

ідыяты́зм

(гр. idiotismos)

1) тое, што і ідыятыя;

2) перан. неразумнасць, бязглуздасць.

ідыяты́п

(ад гр. idios = свой, уласны + тып)

сукупнасць спадчынных фактараў асобіны, якая складаецца з геному, плазмону, а ў зялёных раслін яшчэ і з пластома.

ідыяты́я

(гр. idioteia)

псіхічная хвароба, цяжкая форма разумовай адсталасці (алігафрэніі); параўн. дэбільнасць, імбецыльнасць.

ідыяфо́ны

(ад ідыя- + -фон)

музычныя ўдарныя інструменты, у якіх гук узнікае праз ваганне ўсяго інструмента (напр. звон, гонг).