Verbum

эфеме́рум

(н.-лац. ephemerum)

лістасцябловы мох сям. эфемеравых, які расце на вільготнай аголенай глебе, па схілах канаў.

эфеме́ры

(гр. ephemeros = аднадзённы)

травяністыя расліны з кароткім перыядам развіцця, які працягваецца ўсяго некалькі тыдняў; захоўваюцца ў выглядзе насення, напр. вяснянка веснавая, незабудка драбнакветная (параўн. эфемероіды).

эфемеры́ды

(гр. ephemeris, -idos = дзённік)

1) штодзённыя запісы важнейшых падзей, якія вяліся пры двары Аляксандра Македонскага;

2) астранамічныя звесткі (напр. каардынаты зор, планет) для пэўных момантаў часу;

3) крылатыя насякомыя, якія жывуць вельмі нядоўга, адзін або некалькі дзён.

эфе́ндзі

(тур. efendi)

пачцівы зварот да мужчын у Турцыі.

эферэ́нтны

(лац. efferens, -ntis)

які выносіць;

э-ы я нервовыя валокны — нервовыя валокны, па якіх узбуджэнне перадаецца з цэнтральнай нервовай сістэмы да тканак (параўн. аферэнтны).

эфе́с

(ням. Gefäß)

ручка, дзяржанне шаблі, шашкі, шпагі, якая насаджваецца на шыйку клінка.

эфі́р

(гр. aither)

1) бясколерная лятучая вадкасць з рэзкім пахам, якая ўтвараецца пры злучэнні спірту з кіслотамі і выкарыстоўваецца ў медыцыне, парфумерыі, прамысловасці (напр. этылавы э.);

2) самы верхні чысты і празрысты слой паветра, дзе, паводле старажытнагрэчаскай міфалогіі, размяшчаюцца багі;

3) вобразная назва асяроддзя, дзе распаўсюджваюцца радыёхвалі;

выйсці ў э. — пачаць перадачы па радыё.

эфірама́нія

(ад эфір + манія)

хваравітая цяга да эфіру.

эфія́льт

(н.-лац. ephialtes)

насякомае сям. іхнеўманідаў, якое трапляецца найчасцей у лясах і на высечках; адкладвае яйцы ў лічынкі вусачоў, златак, шкляніц і іншых шкодных насякомых, спрыяе аздараўленню лесу.

эфо́р

(гр. ephoros)

адзін з пяці выбраных на год народным сходам прадстаўнікоў у Стараж. Грэцыі, якія кіравалі палітычным жыццём дзяржавы.