Verbum

экза́мен

(лац. examen = выпрабаванне)

1) праверка ведаў па якім-н. вучэбным прадмеце;

2) перан. якое-н. выпрабаванне, праверка (напр. баявы э., жыццёвы э.).

экзаменава́ць

(лац. examinare)

правяраць веды па якім-н. вучэбным прадмеце на экзамене.

экзамена́тар

(лац. examinator = які пытае)

той, хто прымае экзамен, ацэньвае чые-н. веды.

экзантэ́ма

(гр. eksanthema, ад eks = звонку + anthema = цвіценне)

скурны высып пры ўздзеянні на скуру фізічных, хімічных, біялагічных фактараў, пры функцыянальным расстройстве нервовай сістэмы, пры інфекцыйных захворваннях і інш. (параўн. энантэма).

экзапады́т

(ад экза- + гр. pus, podos = нага)

знешняя галінка, якая адыходзіць ад базіпадыта.

экзара́цыя

(лац. exaratio = выворванне)

разбурэнне горных парод глетчарным ледніком, які спаўзае.

экзартыкуля́цыя

(ад лац. ех = з, ад + articulus = сустаў)

аперацыя з мэтай вычлянення канечнасці або яе часткі па лініі сустаўнай шчыліны, без хірургічнага ўмяшання (параўн. ампутацыя).

экза́рх

(гр. eksarchos = кіраўнік, галава)

1) галава жрацоў пры храме ў Стараж. Грэцыі;

2) намеснік імператара ў якой-н. вобласці Візантыйскай імперыі;

3) галава царкоўнай акругі ў праваслаўнай царкве.

экзарха́т

(ад гр. eksarchos = начальнік, галава)

1) ваенна-адміністрацыйная адзінка ў Візантыйскай імперыі, якая знаходзілася пад уладай экзарха;

2) царкоўная акруга ў праваслаўнай царкве, якая знаходзіцца пад уладай экзарха.

экзасто́з

(ад экза- + гр. osteon = косць)

адзіночныя або шматлікія касцёва-храстковыя разрастанні на паверхні косці.