Verbum

эксіто́н

[ад лац. excitare = узбуджаць + (электр)он]

узбуджаны стан сістэмы электронаў у паўправадніках і дыэлектрыках, звязаны з утварэннем пары электрон — дзірка.

эксітро́н

(ад лац. excitare = узбуджаць + -трон)

кіроўны ртутны вентыль з аднаразовым запальваннем катоднай плямы, якое падтрымліваецца дзяжурнымі анодамі.

экскава́тар

(англ. excavator, ад лац. excavare = выдзёўбваць)

самаходная машына з каўшом для вымання, пераносу на іншае месца або пагрузкі на транспарт грунту.

экскава́цыя

(лац. excavatio = выдзёўбванне)

1) выманне і перамяшчэнне пароды, грунту пры дапамозе экскаватара, экскаватарных машын;

2) анат. паглыбленне.

экскарыя́цыя

(ад лац. excoriare = здзіраць скуру)

паверхневы дэфект скуры, які ўтвараецца ў выніку расчэсвання, пры механічных пашкоджаннях і інш.

эксклюзі́ўны

(англ. exclusive = выключны)

выключны, прадастаўлены даступны толькі для пэўнай арганізацыі або асобы, напр. права на вытворчасць чаго-н. або на распаўсюджанне інфармацыйных матэрыялаў.

экскрэме́нты

(лац. excrementum = выдзяленне)

прадукты выпаражнення чалавека і жывёл; кал, мача.

экскрэ́ты

(лац. excretum = выдзеленае)

канечныя прадукты абмену рэчываў, выдзеленыя арганізмам (мача, кал, пот і інш.).

экскрэ́цыя

(п.-лац. excretio)

дзейнасць залоз і іншых органаў, накіраваныя на вывядзенне з арганізма розных непатрэбных або шкодных рэчываў; выдзяленне.

э́кскурс

(лац. excursus)

адступленне ад галоўнай тэмы выкладання для асвятлення пабочнага або дадатковага пытання (напр. э. у мінулае).