Verbum

спецыяліза́цыя

(фр. spécialisation, ад лац. specialis = асаблівы)

1) набыццё спецыяльных ведаў у якой-н. галіне, праца ў вузкай спецыяльнасці;

2) абмежаванне вытворчай дзейнасці якой-н. спецыяльнай галіной;

3) падзел працы на асобныя аперацыі;

4) асаблівыя рысы прыстасавання арганізмаў да ўмоў існавання, уласцівыя дадзенаму віду жывёл (напр. аднапальцая канечнасць каня).

спецыялі́ст

(лац. specialis = асаблівы)

асоба, якая валодае прафесійна спецыяльнымі ведамі і навыкамі ў якой-н. галіне навукі, тэхнікі, вытворчасці, мастацтва; майстар сваёй справы.

спецыя́льны

(лац. specialis = асаблівы)

1) асобы, прызначаны толькі для каго-н., чаго- н. (напр. с. рэйс);

2) звязаны з асобнай галіной навукі, тэхнікі, вытворчасці, мастацтва (напр. с-ая навучальная ўстанова, с-ая тэрміналогія).

спідве́й

(англ. speedway, ад speed = хуткасць + way = шлях, дарога)

мотагонкі на гаравым, земляным, травяным або ледзяным трэку.

спідо́метр

(ад англ. speed = хуткасць + -метр)

прыбор для вымярэння хуткасці руху транспартных машын і пройдзенай адлегласці.

спіжа́рня

(польск. spiżarnia)

кладоўка.

спіка́та

(іт. spiccato)

асобны кідок смычка на кожную ноту пры ігры на смычковых інструментах.

спі́кер

(англ. speaker, ад speak = гаварыць)

1) старшыня парламента ці (у парламентах некаторых краін) яго ніжняй палаты;

2) асоба, якая аб’яўляе гледачам рашэнне суддзяў на спаборніцтвах па боксу.

спі́кулы

(лац. spiculum = кончык, лязо)

1) невялікія кароткачасовыя выступы храмасферы каля краю сонечнага дыска;

2) шкілетныя элементы некаторых беспазваночных жывёл (напр. іголкі ў губак);

3) часткі мужчынскага палавога органа ў круглых чарвей.

спілі́ты

(ад гр. spilas = скала + -літ)

эфузіўныя горныя пароды, утвораныя ад падводных вулканічных вывяржэнняў; змяшчаюць многа натрыю.