Verbum

заго́йсаць,

гл. загайсаць.

заго́лены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад загаліць.

заго́львацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.

Незак. да загаліцца.

заго́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да загаліць.

заго́н ​¹, ‑а, м.

1. Паласа, участак ворнай зямлі, поля. На полі ветла, самавіта У рад стаялі копкі жыта, Так аздабляючы загоны. Колас. З левага боку .. кусцілася жыта, а па правую руку ляжалі старанна забаранаваныя вагоны. Алешка.

2. Агароджанае пад адкрытым небам месца для жывёлы. Егеры выпусцілі з загонаў гадавальніка адзін зубрыны статак. Краўчанка.

заго́н ​², ‑а і ‑у, м.

1. ‑у. Дзеянне паводле дзеясл. заганяць ​¹ — загнаць (у 1 знач.).

2. ‑а. Ланцуг загоншчыкаў на паляванні. Воўк зразумеў, што загоншчыкі, якія крычалі наперадзе, значна больш бяспечныя, чым стрэлы ззаду, і прарваўся праз загон. «Беларусь».

•••

У загоне — у закінутым стане, пад уціскам.

заго́нны ​¹, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да загона ​¹. Загонная пасьба.

заго́нны ​², ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да загона ​². Загоннае паляванне.

заго́ншчык, ‑а, м.

Удзельнік аблавы, які разам з другімі гоніць звера на паляўнічых. Набралі загоншчыкі трашчотак, ляскотак, свісткоў і пайшлі ў абход некалькіх лясных кварталаў. Пальчэўскі. Загоншчыкі ідуць тым часам на супрацьлеглы край пералеска і ўваходзяць з таго боку на ўчастак, абцягнуты вяроўкай з флажкамі. В. Вольскі.

заго́паць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Пачаць гоцаць.

заго́р’е, ‑я, н.

Мясцовасць, якая знаходзіцца за гарамі, за гарой.

заго́рнуты, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад загарнуць.