замару́дзіцца, ‑дзіцца; зак.
Стаць больш марудным. Рух войск яшчэ больш замарудзіўся. Колас.
замару́дзіць, ‑руджу, ‑рудзіш, ‑рудзіць; зак.
1. што. Зрабіць больш павольным, марудным, паменшыць скорасць чаго‑н. Замарудзіць крок. □ Цягнік якраз замарудзіў хаду каля паўстанка. Хадкевіч.
2. без дап., з інф. або з чым. (звычайна з адмоўем). Затрымацца, прыпазніцца. Калеснік канчаў насаджваць спіцы, і каваль не замарудзіў з нацяжкай шыны. Пальчэўскі. Сцёпа, вядома, не замарудзіў прынесці кніжку, чым яшчэ больш узрадаваў дзядзьку Мікалая. Якімовіч.
замарынава́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад замарынаваць.
замарынава́цца, ‑нуецца; зак.
Паддацца марынаванню, зрабіцца марынаваным. Грыбы добра замарынаваліся.
замарынава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; зак., што.
1. Зрабіць марынаваным. Замарынаваць агуркі.
2. перан. Разм. Знарок не даць ходу чаму‑н., затрымаць што‑н. Замарынаваць заяву.
замарыно́ўвацца, ‑аецца; незак.
1. Незак. да замарынавацца.
2. Зал. да замарыноўваць.
замарыно́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да замарынаваць.
замары́цца, ‑маруся, ‑морышся, ‑мерыцца; зак.
Стаміцца, знясіліцца. Мама замарылася, жнучы ад рання. Брыль. Зноў ішлі і зноў спрабавалі выбрацца з яра. Урэшце замарыліся і селі. Сачанка.
замары́ць 1, ‑мару, ‑морыш, ‑морыць; зак., каго-што.
1. Замучыць, давесці да смерці дрэнным абыходжаннем, голадам. Мы гатовы былі замарыць дарэшты Арла, а цялушку песцілі як маглі. Якімовіч. // Стаміць, знясіліць. Замарыць каня хуткай яздой. □ — Ух ты, ну і чалавек, аж замарыў усіх, — сказаў дзядзька Міхась. Быкаў.
2. перан. Падавіць, прытуліць (пачуцці, адчуванні). Замарыць голад.
•••
Замарыць чарвяка (чарвячка) — злёгку перакусіць, прагнаць голад.
замары́ць 2, ‑мару, ‑морыш, ‑морыць; зак., што.
Спец. Афарбаваць марылкай. Замарыць дошкі пад арэх.
замаскірава́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад замаскіраваць.
2. у знач. прым. Скрыты, тайны. Замаскіраваныя намеры.