Verbum

закалу́пваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да закалупнуць.

закалупі́ць, ‑луплю, ‑лупіш, ‑лупіць; зак., што.

Тое, што і закалупнуць.

закалу́пліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да закалупіць.

закалупну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., што і чаго.

Калупнуўшы чым‑н., падчапіць, аддзяліць. Закалупнуць нажом масла.

закалыва́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Разм. Пачаць калывацца.

закалыха́цца ​¹, ‑лышуся, ‑лышашся, ‑лышацца; зак.

Разм.

1. Непрыемна адчуць сябе ад працяглага калыхання, гайдання. Закалыхаўся ў аўтобусе.

2. Заснуць ад калыхання.

закалыха́цца ​², ‑лышуся, ‑лышашся, ‑лышацца; зак.

Пачаць калыхацца.

закалыха́ць ​¹, ‑лышу, ‑лышаш, ‑лыша; зак., каго.

1. Калышучы, прымусіць заснуць. Каця закалыхала сваю дачку, сядзела і глядзела на вуліцу, на маладзенькі залаты клён. Гаўрылкін. // перан. Супакоіць ласкавымі словамі, лагодным тонам. Тон [рэдактара], яго чалавечая лагоднасць неяк закалыхалі, супакоілі мяне, і я мо нават на момант паверыў яму. Сабаленка.

2. звычайна безас. Калыханнем выклікаць недамаганне, моташнасць. — Зусім закалыхала, — рашае шафёр, памагаючы ўрачу падняцца па прыступках ганка і ўвайсці ў дом. Гарбук.

закалыха́ць ​², ‑лышу, ‑лышаш, ‑лыша; зак.

Пачаць калыхаць.

закалы́хванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. закалыхваць — закалыхаць ​¹.

закалы́хвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да закалыхацца ​¹.

2. Зал. да закалыхваць.

закалы́хваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да закалыхаць ​¹.