папажа́ць, ‑жну, ‑жнеш, ‑жне; ‑жнём, ‑жняце; зак., што і чаго.
Разм. Жаць доўга, неаднаразова; зжаць многа чаго‑н.
папажо́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што і чаго.
Разм. Тое, што і папажаваць.
папажына́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што і чаго.
Разм. Тое, што і папажаць.
папажы́ць, ‑жыву, ‑жывеш, ‑жыве; ‑жывём, ‑жывяце; пр. папажыў, ‑ла, ‑ло; зак.
Пажыць дзе‑н. доўга, неаднаразова. За свой век [Усцін Тарасавіч] папажыў у гасцініцах і ў чужых хатах, звыкся з усім на свеце. Марціновіч.
папазбіра́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што і чаго.
Разм. Збіраць доўга, неаднаразова; сабраць многа чаго‑н. [Костусь:] — Паедзем, татачка, у Парэчча! Ось там грыбоў папазбіраю! Колас.
папазбі́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што і чаго.
Разм. Тое, што і папазбіраць.
папазвані́ць, ‑званні, ‑звоніш, ‑звоніць; зак.
Разм. Званіць доўга, неаднаразова.
папазва́ць, ‑заву, ‑завеш, ‑заве; ‑завём, ‑завяце; зак., каго.
Разм. Зваць, клікаць доўга, неаднаразова.
папазвіне́ць, ‑ніць; зак.
Разм. Звінець доўга, неаднаразова. [Паравік] і малоў, і малаціў, і крупы драў, і пілаваў. Колькі ён папазвінеў цыркулярнымі піламі!.. Ракітны.
папазво́ньваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Разм. Тое, што і папазваніць.