завя́ліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., што.
Падсушваючы на сонцы, паветры, зрабіць вяленым. Завяліць тытунь.
завя́лы, ‑ая, ‑ае.
Які завяў, зрабіўся вялым; засохлы, падсохлы. Зморшчаныя, завялыя баравікі нанізвалі на нітку, і яны дасушваліся ўжо на сонцы. Жычка. Марцін сяджу на драбінках калёс, звесіўшы ногі, і нецярпліва кусаў пахучую завялую травінку, выцягнутую з сена. Мележ. // перан. Які страціў жвавасць, свежасць; пабляклы. Я ўспомніў.. каменданта — нізкага, тоўстага, з бычыным каркам і завялымі непрыкметнымі вачыма. Лупсякоў.
завя́льванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. завяльваць — завяліць і стан паводле знач. дзеясл. завяльвацца — заваліцца. Завяльванне рыбы.
завя́львацца, ‑аецца; незак.
1. Незак. да завяліцца.
2. Зал. да завяльваць.
завя́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да завяліць.
завя́нуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; пр. завяў, ‑вяла; зак.
1. Страціць свежасць; засохнуць, звянуць. Кветкі завялі. □ Час ад часу на дарозе трапляліся паваленыя дрэвы, на якіх яшчэ нават не паспеў завянуць зялёны ліст, — відаць, яны ўпалі зусім нядаўна. Краўчанка.
2. перан. Страціць жывасць, свежасць; паблякнуць. Прытухнуць ад слёз ясны вочы, Завяне, паморшчыцца твар. Купала.
завяра́льнік, ‑а, м.
Асоба, якая завярае, сведчыць што‑н. Подпіс завяральніка.
завяра́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да заверыць.
завярбо́ўвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да завербавацца.
2. Зал. да завярбоўваць.