Verbum

засве́дчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., што і з дадан. сказам.

Пасведчыць, пацвердзіць правільнасць чаго‑н. Засведчыць яго невінаватасць. □ Фотакартка — рэч ненадзейная, ёй цяжка засведчыць асобу. Навуменка. // Заверыць подпісам і пячаткай. [Заранік] засведчыў паперку ў сельсавеце. Хадкевіч.

засве́тка, ‑і, ДМ ‑тцы, ж.

Псаванне святлоадчувальных матэрыялаў у выніку пападання на іх прамянёў святла.

за́светла, прысл.

Завідна, да надыходу цемнаты. Трэба было спяшацца, каб засветла выбраць, дзе паставіць сакрэт. Быкаў. Як якога дня вяртаўся Алёшка дадому: бывала, што і засветла, а бывала, што і прыцемкам. Лобан.

засве́чаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад засвяціць ​¹ (у 2 знач.).

засве́чванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. засвечваць — засвяціць ​¹.

засве́чвацца, ‑аецца; незак.

1. Незак. да засвяціцца ​¹.

2. Зал. да засвечваць.

засве́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да засвяціць ​¹.

засвідрава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак.

1. Пачаць свідраваць.

2. перан. Пачаць дзьмуць (аб пранізлівым ветры).

засвіста́ць, ‑свішчу, ‑свішчаш, ‑свішча; зак.

Пачаць свістаць. // Свіснуць, прасвістаць. Уважліва праслухаўшы дзядзьку, Толік раптам спыніўся і аж засвістаў. Краўчанка.

засвіце́цца, ‑ціцца; зак.

Пачаць свіцецца.