заво́хаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Пачаць вохаць.
заво́хкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Пачаць вохкаць.
заво́чнік, ‑а, м.
Той, хто вучыцца па сістэме завочнага навучання. Студэнт-завочнік.
заво́чны, ‑ая, ‑ае.
1. Які адбываецца пры адсутнасці таго, хто мае дачыненне да справы. Завочнае знаёмства. Завочны суд.
2. Звязаны з навучаннем без пастаяннага наведвання лекцый. Завочнае аддзяленне інстытута. Завочнае навучанне.
заво́шта, прысл.
Разм.
1. пытальнае. За што? Па якой прычыне? — За што мяне катуеш, пане? Завошта чыніш здзек такі? Колас.
2. адноснае. Ужываецца ў якасці злучальнага слова; у даданых дапаўняльных сказах адпавядае па значэнню словам: «па якой прычыне», «чаму». Віця маўчаў, бо яму прыйшлося б доўга расказваць, чаму ён сёння такі і завошта дзякуе. Хомчанка.
завуалі́раваны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад завуаліраваць.
2. у знач. прым. Няясны, наўмысна скрыты. У завуаліраваным выглядзе.
завуалі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., што.
1. Прыкрыць чым‑н. лёгкім, напаўпразрыстым. Завуаліраваць твар.
2. перан. Наўмысна зрабіць менш зразумелым, утаіць сапраўдны сэнс. Завуаліраваць думку.
завуго́лле, ‑я, н.
1. Месца за вуглом, за будынкам або сярод будынкаў. Шумеў у завуголлі вецер і вельмі хацелася спаць. Быкаў. Задрыжала-замітусілася абгародка, бы сухое дуддзё ад ветру дзе ў завуголлі. Пташнікаў.
2. перан. (з прыназ. «па»). Разм. Тоячыся, асцерагаючыся. — Хлусню гавораць звычайна па завуголлю. У вочы няёмка казаць. Б. Стральцоў.
заву́жаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад завузіць.