запыні́ць, ‑пыню, ‑пыніш, ‑пыніць; зак., каго-што.
Разм.
1. Спыніць рух, ход каго‑, чаго‑н., затрымаць каго‑, што‑н. на месцы. Запыніць машыну. □ Людзі разыходзяцца. Намерыўся выйсці і Свідэрскі, але яго запыніў сержант. Глебка. // Запаволіць, прыпыніць. Запыніць дыханне. Запыніць крок.
2. на кім-чым. Затрымаць, сканцэнтраваць на кім‑, чым‑н. (сваю ўвагу, позірк, думку і пад.). Ніна запыніла позірк на маршчынках, што выразаліся пад вачамі. Мележ. // Прыцягнуць да сябе чыю‑н. увагу. Вось тая шчаслівая думка, што запыніла на сабе Пракопаву ўвагу. Колас.
запыня́цца, ‑яюся, ‑яешся, ‑яецца; незак.
1. Незак. да запыніцца.
2. Зал. да запыняць.
запыня́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.
Незак. да запыніць.
запы́рскацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
Пакрыцца пырскамі. Запырскацца вадой.
запы́рскаць 1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.
Пакрыць пырскамі. Кроў запырскала гімнасцёрку і штаны. Мележ.
запы́рскаць 2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Пачаць пырскаць.
запы́рсквацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да запырскацца.
2. Зал. да запырскваць.
запы́рскваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да запырскаць 1.
запы́рхаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Пачаць пырхаць.
за́пыт, ‑у, М ‑пыце, м.
1. Тое, што і запытанне (у 2 знач.). Паслаць запыт. □ — Галуза зрабіў запыт.., а праз тыдзень адтуль прыслалі выпіску: сапраўды, мне яшчэ не было шаснаццаці. Чыгрынаў.
2. Попыт, запатрабаванне. І сапраўды, тавары ў краме былі розныя, ад солі і газы да пудры і духоў, — усё, на што быў запыт. Галавач.
3. Пытанне, звернутае да каго‑н.; запытанне. Стук у дзверы і запыт, якім гэты стук падмацаваўся, былі для Рыгора раптоўнымі. Гартны. Хоць бы ў сне на запыт нечаканы Грэшнай праўды той не расказаць. Камейша.
запыта́льны, ‑ая, ‑ае.
Які выражае запытанне (у 1 знач.). Запытальны позірк. Запытальная інтанацыя. □ У куточках вачэй, звужаных усмешкаю, стаілася маўклівая запытальная насцярожанасць. Савіцкі.